کارگردان مجموعه «قتل در ساختمان 85» گفت: «زمانی من به همراه چند تن از هم‌دوره‌ای‌هایم مثل پورصمیمی، فنی‌زاده و... در کلاس‌های استاد سمندریان بازیگری یاد می‌گرفتیم. وقتی به آن دوران فکر می‌کنم تعجب می‌کنم که چرا به بازیگری علاقه داشتیم؟ آن زمان چیزی به اسم سریال‌سازی و بازیگری تلویزیون وجود نداشت. سینما را هم که اکثر مردم بد می‌دانستند. سالن تئا‌تر هم که مثل الان وجود نداشت و اصلا ما به شهرت فکر نمی‌کردیم و فقط یک علاقه قلبی به این حرفه وجود داشت.»
فخیم‌زاده در ادامه گفت: «نمی‌دانم چرا کسانی که از دور من را می‌شناسند فکر می‌کنند من آدم بداخلاقی هستم. من هیچوقت با هنرپیشه فیلم‌هایم برخورد نمی‌کنم، مگر اینکه بازیگر سر ساعتی که باید سر کارحاضر نباشد. اگر با هنرپیشه برخورد بدی داشته باشید که اصلا رغبتی برای سر کار آمدن ندارد و اگر کسی از برخورد من می‌ترسد معلوم است اعتماد به نفس کمی دارد.»
کارگردان فیلم‌های سینمایی «مسافران مهتاب» و «خواستگاری» در ادامه افزود: «من هم مثل همه سینمارو و فیلم‌بین بودم و از آرتیست‌بازی لذت می‌بردم. یک روز وقتی از مدرسه به خانه می‌آمدم اعلامیه اداره هنرهای دراماتیک را دیدم که در آن تبلیغ کلاس‌های بازیگری شده بود. من تا آن زمان نمی‌دانستم بازیگری را هم تدریس می‌کنند! مبلغ این کلاس‌ها هم 20 تومان بود. بعد از دیدن این اعلامیه رفتم خانه و به مادرم گفتم انیستتیو ایران- فرانسه کلاس تقویتی فرانسه برگزار کرده و مبلغ ثبت نام هم 20 تومان است مادرم هم برای ثبت نام به من پول داد و من توانستم در کلاس بازیگری ثبت نام کنم. آن زمان فقط 15 سال داشتم و زمانی که سر کلاس آقای سمندریان حاضر شدم هشت جلسه از زمان شروع کلاس گذشته بود. او چند کتاب به من معرفی کرد تا به سطح کلاس نزدیک شوم.»
فخیم‌زاده در ادامه گفت: «در دوران سربازی در سپاه بهداشت کمک‌پزشک بودم. بعد از مدتی من را به یک بیمارستان روانی در تبریز تبعید کردند و دقیقا بودن در آن مکان باعث شد به موضوعات روان‌شناسی علاقه‌مند شدم. در تمام ساخته‌هایم موضوعات روان‌شناسی برجسته‌تر است.»
کارگردان مجموعه «خواب و بیدار» در ادامه از علاقه‌اش به ورزش گفت و افزود: «من جسم کوچکی داشتم، اما سعی کردم کاری کنم که با این جسم کوچک قوی باشم. ورزش در خانه ما برخلاف هنر بسیار متداول و همه گیر بود و پدر و برادرانم بصورت حرفه‌ای ورزش می‌کردند من کم کم به ورزش بوکس علاقه من شدم و 30 سال است که کاراته کار می‌کنم.»
او در آخر با اشاره به اینکه توجه به ژانر پلیسی در کشور ما کم‌رنگ است گفت: «ژانر پلیسی و وسترن برای اغلب مردم جذاب است، چرا که اصول درام در این دو ژانر عینی است و یک کارگردان یا می‌تواند فیلم پلیسی بسازد یا نه چرا که در این ژانر شخصیت‌ها باید شناسایی شوند، فیلمنامه باید قوی باشد، بازیگران خوبی باید انتخاب شوند و در کل کار مشکلی است و بیشتر باید کاربلد باشی. متاسفانه در ایران کاربلد کم داریم.»
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند
